nostarjiklezzet

Gençliklerini 1960'lı, yani o 'pembe yıllar'da yaşayanlar hemen hatırlayacaklardır; rock salgını, müzik ve modayla beraber gelmişti. Saçlar uzatılmaya başlamış, etekler diz üstüne çıkmış, tepeden tırnağa her şey değişime uğramıştı. Bu bir tür devrimdi; sosyal sorunlar yüksek volümlü rock müziği ile aşılıyordu. O yıllarda Beatles ile patlayan ve tüm dünyayı kasıp kavuran rock fırtınası esintilerini günümüzde bile hala hissediliyor.
Ülkemiz 90'lı yıllarda pop müziğin 'patladığı' bir sürece tanık oldu. Radyolar ve televizyonlar birbiri ardına piyasaya çıkan pop şarkıcılarının vazgeçilmez adresi oldular. Belki de bu yoğun pop baskısı, beraberinde getirdiği bıkkınlıkla birlikte 'nostaljik' müziğin lezzetini hatırlattı bizlere.
Öyle ya, savaş sonrasındaki 50'li yıllarda ne vardı insanı mutlu edebilen?.. O yıllar yokluklar ve kuyruklarla geçti. Mutlu yıllar 60'lı olanlardı. İlk kıvılcımlar, Chuck Berry, Bill Haley, Elvis Presley'le başlamıştı. Radyolarda Bobby Darin'den 'Come September', 'Multiplication', Pat Boone'dan 'Speedy Gonzales', 'Dayanna', 'Pepito', 'Runaway', 'Portofino' gibi parçalar daha sık çalınır, daha fazla kişi tarafından dinlenir olmuştu.